Happy birthday my 50''year's old lady!!!!!!!!!
Είμαι πλεον...ηντάρα και αισθάνομαι πιο ζωντανή από ποτέ
με ότι δηλώνει και εννοεί η λέξη ..ΖΩΗ........

Αναζητώντας κοχύλια στο βυθό μου...υπάρχουν....;

Κάποτε η πρωινή αύρα της θάλασσας
με χαλάρωνε
Οξυγόνο της ψυχής..στάλαζε...
και αισιοδοξία...
για τη ζωή.
Σήμερα ...
προσπαθώ να βρω ανάσα..
να σταλάξει στην ψυχή μου ζωή....
αλλα...
η αύρα λες και είναι μαστίγιο..
αντι να με χα"ιδεύει με μαστιγώνει..
γδέρνει την σάρκα μου..
και..πονάει...
σαν να περνάν
χίλια καρφιά...
και...ηρεμία πουθενά............
μόνο...
ΕΛΠΙΖΩ................................

Πες μου αυτά που αγαπάς..ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ

Άναρχες σκέψεις...........

Τι είναι αληθινό στις σχέσεις,και τι προκύπτει από τους περιπάτους της φαντασίας.

Να είσαι ευγενικός με κάποιον που σού χει ρίξει περιποιημένα μπινιλίκια..

Να είσαι τυπικός με κάποιον πού χεις ζήσει μαζί του μύρια πάθη;

Να είσαι απόμακρος με άλλον που σε ένωναν πολύωρες ..οδυνηρές εξομολογήσεις με ευρήματα επί της ουσίας; όχι μονον για το ποιόν των άλλων,αλλά κυρίως για τον εαυτόν σου;

Συχνά αυτές οι διαδρομές σε οδηγούν σε λάθη,χρεώνεις τους ανθρώπους,αυτά,

που δεν έχουν σκεφτεί και εκείνα που δεν έχουν διαπράξει,

και κατόπιν,παγιδευμένος στην ιδέα που έχεις δημιουργήσει για τρίτους 'η για τον

ίδιο σου τον εαυτό,

Μένεις κατάπληκτος όταν οι πράξεις δεν συμβαδίζουν με την ιδέα.....................

Στον πρώτο μου συνταξιδιώτη...Καλώς όρισες Παλιάτσε..

Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της κάθε ιστορίας,

δεν είμαστε ποτέ εμείς.

Παρά κελύφη είναι τα κορμιά μας...

καρικατούρες άψυχες και μαριονέτες.

Αλλιώς ορίζονται τα πράγματα.

Απ'αλλού...μοίρα..θεό...ανθρωπό....

δεν μ'ενδιαφέρει πια να το βρω...'

'Οσο κι αν πονώ...

'Οσοι έχουμε επιλεγεί και μετέχουμε σε κάθε ιστορία,

απλώς κουβαλάμε τα πράγματα ως εδώ.

Τα ξετυλίγουμε...κι αυτά ερήμην μας μετά,κυλάνε.

Είμαστε μόνο οι φορείς κάποιου κρυμμένου..

συχνά ακατάλυπτου νοήματος.

Καταβυθιζόμαστε και σαν τους δύτες

επισκοπούμε τον βυθό...

να τα μελετήσουμε εκεί τα πράγματα.

Επειδή δεν είμαστε σε θέση να ταντικρίσουμε..

μπροστά στα μάτια μας.

Στην επιφάνεια...στον φυσικό τους χώρο..

όπου κείνται αμέριμνα.

Γιατί κι εμείς δεν βρισκόμαστε...δεν είμαστε...

στην καθημερινή ζωή.

Παρά.. απ'έξω τριγυρίζουμε δήθεν αδιάφορα....

Κι εδώ....πνιγόμαστε...έξω...στις ξέρες......

παρ'όλα αυτά...

''Τόλμα να πλανάς τον εαυτόν σου και όνειρα να πλέκεις''

Όπως προείπε ο Schiller.....................................