Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Tο θέατρο..πολιτική πράξη αφύπνισης συνειδήσεων και αντίστασης..Θυμιος Καρακατσάνης!


Ο θάνατος του εμποράκου του Άρθουρ Μίλερ
με τον Θύμιο Καρακατσάνη.

Ο Γουίλλυ Λόμαν, ο εμποράκος, ζει την τελευταία ημέρα της ζωής του. Χωρίς δουλειά, χωρίς όνειρα, και με τον τρόμο ότι στα μάτια των άλλων του θα είναι ένας αποτυχημένος. Μέσα από τη ζωή του Λόμαν, ο Μίλλερ εξετάζει το μύθο του Αμερικανικού ονείρου, που σήμερα έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο – τις ελπίδες και τους φόβους της μέσης κοινωνικής τάξης.

Ο Θάνατος του Εμποράκου πρωτοανέβηκε στο Μπρόντγουαιη το 1949 και χάρισε στον Μίλλερ το βραβείο Πούλιτζερκαλύτερου έργου την ίδια χρονιά.

Μια πανέμορφη βραδιά,στο θεατράκι του βουνού στην πόλη μου,απόλαυσα την ωραιότερη παράσταση που είδα τα τελευταία χρόνια..

Τον "θάνατο του εμποράκου"του Άρθουρ Μίλερ,δοσμένο Άριστα από τον εξαίρετο Θύμιο Καρακατσάνη και την θεατρική του παρέα!!

Μέσα από την ζωή του Γουίλυ Λόμαν,ο Άρθουρ Μίλερ.τόσο επίκαιρος και διαχρονικός.

Με έμπνευση και προσωπικά βιώματα,εξετάζει τον μύθο του αμερικάνικου ονείρου,που έχει πάρει παγκόσμιες διαστάσεις,ρίχνει φως στις ελπίδες και τους φόβους της μεσοαστικής τάξης.

Αυτή την τάξη που είναι ο στυλοβάτης του οικονομικού συστήματος ,και όχι τα golden boys της εικονικής οικονομίας.

Μέσα από το έργο σκιαγραφείται η σημερινή ελληνική οικογένεια,που με πλύση εγκεφάλου και κατευθυνόμενη μαθηματικό τω τρόπω από τα media,τους πολιτικούς,τους καρεκλοκλενταυρους,τους κρατούντες αυτόν τον τόπο αθέατους και ενεργούντες υπογείως, υιοθέτησε τον μύθο του αμερικάνικου τρόπου διάγειν και σκέπτεσθαι σε μεγάλο βαθμό και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε

Μικροί και εμείς,χάσαμε την χαρά των μικρών-Μεγάλων..την ομορφιά στα απλά καθημερινά πράγματα

Την ουσία....Και επιδοθήκαμε σε ένα υλιστικό κυνήγι..μάταιο,ξεχνώντας το σύντομο αυτού του βίου.

Κληρονομώντας στα παιδιά μας,το ίδιο βάσανο να κυνηγούν χίμαιρες.

Βλέποντάς το,έφερα μπροστά μου την εικόνα του σημερινού Έλληνα.την δική μου εικόνα..του απογοητευμένου Έλληνα,που φαντασιώνεται.ότι είναι ο Ενας,που θα κατακτήσει τον κόσμο βουτώντας στον ψευδαίσθητο παράδεισο που του υπόσχονται (με ένα δάνειο θα έχεις το σπίτι των ονείρων σου..με κάρτες που σωρηδόν στέλνανε οι τράπεζες ,θα κάνεις τις διακοπές των ονείρων σου,θα έχεις το καλύτερο αυτοκίνητο,τα καλύτερα θα..θα..με λίγα λεφτά θα κάνεις περιουσία στο χρηματιστήριο....)'όλα εύκολα χωρίς κόπο..

(όλα αυτά βέβαια υποκινούμενα και εμποτιζόμενα απο αριστοτεχνικούς νους,που απευθύνονται κυρίως στην μεσαία τάξη..εκεί όπου υπάρχει πρόσφορο έδαφος)

Με ένα χαρτομάνι πτυχία ..παραπτυχία...μεταπτυχιακά..θα έχεις μια σίγουρη θέση στο Δημόσιο..

και θα είσαι κάαποιος.."και..πρόσεξε,μη σκύψεις να πάρεις κάτι που έπεσε κάτω..αυτό είναι δουλειά άλλων,Εσύ,,είσαι Κάποιος.!"

Χαϊδέψαμε τα παιδιά μας,με απωθημένα δικά μας..Να μην περάσουν αυτά που περάσαμε εμείς,

τους δώσαμε όνειρα και ψεύτικες ελπίδες,αλλά δεν τους δώσαμε την δύναμη να παλέψουν για ιδανικά(ξεμείναμε κι από αυτά) να αγωνιστούν για τα όνειρά τους,τα θέλω τους,την δύναμη της δημιουργίας και της προσωπικής κατάκτησης(όλα στο πιάτο)

Με αποτέλεσμα να μην απογαλακτισθουν ποτέ..δέσμιοι πίσω από έναν πατέρα-εμποράκο,που όλη του την ζωή, έτρεχε να ικανοποιήσει την μικρότητα της ζωής του,και τα καπρίτσια των παιδιών του.

Πίσω από το δικό του όνειρο..για να δει στα παιδιά του,αυτό που δεν κατάφερε αυτός...

Δημιουργώντας έτσι έναν χειρότερο εμποράκο,κακέκτυπο ίσως δικό του,που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει από το πρότυπο-πατέρα και να ανακυκλώνεται η ιστορία..

Η συνειδητοποίηση..πολύ αργά της αποτυχημένης θέασις της ζωής του(ο εμποράκος)

τον οδηγεί στην αυτοκτονία(η μεγαλύτερη αδυναμία κατ'εμε αντιμετώπισης προβλημάτων)

και το χειρότερο που θα μπορούσε να κληροδοτήσει στα παιδιά του..ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ.

Στην τελευταία πράξη του έργου συγκλονιστικά η μητέρα λέει..

"σήμερα που έφυγες..πληρώσαμε την τελευταία δόση του δανείου,είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ"

Αυτό ήταν όλη η σπατάλη της Ζωής τους.....

(ΕΜΕΙς.... ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑς...ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΜΑς.....ΠΟΤΕ;;;;)

Σας αφήνω τα τελευταία λόγια του Θύμιου Καρακατσάνη...ο οποίος ΑΠΟΘΕΩΣΕ !! το αριστούργημα του Μίλλερ..

Ενας θεατράνθρωπος γίγαντας!! που γέμισε την σκηνή της παράστασης..που το μόνο μειονέκτημα που είχε....'ηταν..ότι δεν υπήρχε άλλος χώρος για τους υπόλοιπους ηθοποιούς..

ΕΛΑΜΠΕ!!! εκτοπίζοντας όλους..ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟς!!!

"Το Θέατρο είναι πολιτική πράξη..αφυπνίζει συνειδήσεις ,εκεί που υπάρχουν και ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ!!!

αντισταθείτε λοιπόν όπως μπορείτε ...Γιατί αλλιώς..σημαίνει ότι αυτό που ζείτε σας αρέσει""

Σας αφήνω επίσης και την ρήση του ΜΙΛΛΕΡ μιας κριτικής διαχρονικής ευφυίας!!!!

"η αποστολή του θεάτρου είναι να αλλάξει τους ανθρώπους..να τους κάνει να αποκτήσουν συνείδηση για το τι μπορούν να κάνουν""

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ...........

Αυτές τις σκέψεις μου..τις αφήνω στην ΟΛΓΑ 50FM..που έχει την δύναμη και αντιστέκεται

κόντρα στην μαυρίλα που μας τριγυρίζει!!!

Αντιστεκόμαστε Ολγα μου με ελεύθερο πνέυμα και εφηβική ωριμότητα!!!


Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Πλάνης αισθήσεων..εικόνα..

η φωτό είναι της κόρης μου σε κρητικές ακτές


Εκεί όπου η θάλασσα ...δεν έχει τέλος
και δεν έχει αρχή,ο ουρανός..

Στης ψυχής το λυκαυγές..

να΄χαν χρώμα οι ερημιές
να βλέπαμε..

εκεί..

μέσα από κρυστάλλου θάμβος

εκεί..

που ο έρωτας χρώμα αντικαθρεφτίζει

και ο ερώντας όταν δει...

τη λογική να αφήνει..

να Ζει..

το υπέργειο..τ' ουρανού το θάμα!


και..όταν το χρώμα υστερεί..

κρυστάλλινα..και διάφανα..
κομμάτια χαμερπή..

Φατα Μοργκάνα του καθρέφτη..
άδει ο Ποιητής.

Ο πόνος..περισσεύει.

Μα..μέσα του ανασαίνει!!!

και η έρημος παράδεισος..
αντικατοπτρισμού εικόνα....




το τραγούδι μου το άφησε ο IAMATIKUS..για την έρημο που την βλέπω σαν θάλασσα...Λέει!!!



Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Απο μένα για σένα Μαμά!!!!! ΜΕ ΑΓΑΠΗ!!


Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυο περαστικούς.
Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν,
τους κοινόχρηστους, τους ξένους,
τους πολύ προσωπικούς.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.

Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα ' θελα να τους κρατήσω...
Τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.
Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι,
τους εκείνους, τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.

Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί , φοβισμένοι
δικοί μου και ξένοι, γλυκείς και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες
του ωραίου καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν μα εμμένουν, να κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να έχουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία.
Ξένοι και συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα.
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα...
Όσοι ζουν με το αίσθημα....

Φοβάμαι...πως χάνω το μέτρημα ..



Ακουμπώ εδω την αφιέρωση της Αρχιτεκτόνισσας κόρης μου όπως μου την έστειλε...που η ζωή την πηγαίνει ανάμεσα Αθήνα και Κρήτη κυνηγώντας τα όνειρα της!
Και η photo δική της..

Με ούριο άνεμο και πρίμα τα πανιά Γλυκειά μου!!!

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Στο βουνό των Κενταύρων..κεντήσαμε-αύρα.διάχυτων συναισθημάτων..



Χορεύοντας έναν αέναο χορό
εκστατικό... σαν αυτόν που νιώθουν οι δερβίσηδες
και 'όχι σαν αυτόν που βλέπουν οι θεατές
Μεθυσμένη και εγώ
στο παραλήρημα της ψυχής μου..
αναγνώρισα
αυτή την αίσθηση της υπέρβασης
αυτή την ζάλη της οικείας αγκαλιάς
αυτή την μέθεξη,
την ψυχική συνάντηση
,επαφή επικοινωνία
όπου το μυαλό ,σταματάει να αναλύει
॥ να φοβάται
απλά αφήνεται και να απολαμβάνει την ΣΤΙΓΜΗ!!!

Σας ευχαριστώ όλους για αυτή την χαρά ανταλλαγής θετικής αύρας॥ενέργειας.συναισθημάτων.
Πέρασα ΥΠΕΡΟΧΑ!!!!!!!!!!
η σκέψη,θα ακουμπάει γλυκιές θύμισες και δονήσεις διάχυτες, γεμάτες αγάπη,δόσιμο, και καθάρια βλέμματα. Τελειώνει λένε ότι υπήρξε, μα ότι υπήρξε αληθινό πάντα θα οδοιπορεί πλάι στις ανάσες μας ΚΑΙ το τέλος μιας συνάντησης....ενέχει τον σπόρο της αρχής μιας άλλης!!!

Υ।Γ। Οι λέξεις... σκέψεις, που αφήσατε στο οπισθόφυλλο της ποιητικής συλλογής του Αργύρη Μπαρη "Μνήμες",που μου χάρισε ο φίλος Επίκουρος, θα μείνει το χνάρι αυτής της καταπληκτικής συνταιριαξης, διαδικτυακών φίλων!!

"...όσοι διψούν για ζωή,οραματίζονται αναστάσεις।
Ετσι άλλοι στις θρησκείες ξεπεζέυουν,
άλλοι της μεγαλοσύνης την αφθαρσία κυνηγούν
κι άλλοι πρακτικότεροι τεκνοποιουν॥"
Μνήμες॥Αργύρης Μπαρής।


Δεν θα μπορούσα να μην ευχαριστήσω τον Επίκουρο και για την συλλογή ποιημάτων
Στίχοι πάνω στην άμμο"του Τάκη Λαζαρίδη॥

"॥Σκλάβος θα ζεις
θα σέρνεσαι πάνω στη γη
όσο δεν θα αισθάνεσαι την ανάγκη
να ερευνήσεις τα όριά σου
να ξεπεράσεις την κόκκινη γραμμή,
όσο δεν δοκιμάζεις να βάλεις φτερά।
Δέσου καλά στο μεσαίο κατάρτι και κίνα..."
Τάκης Λαζαρίδης.

Σας αφιερώνω το COLLIDE INSIDE των ARCHIVE Ελληνικότατη λέξη ..που σημαίνει σύγκρουση.. σύζευξη ετερωνύμων για ενωτικό αποτέλεσμα......