Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Ψυχής...περιηγήσεις...


AMPLIDAO ΙΝTERIOR.ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΠΛΟΧΩΡΙΑ..


Ζούμε εδώ και τώρα.Ολα όσα υπήρξαν πριν ή σε άλλο τόπο είναι παρελθόν.Τα έχει καταπιεί τα περισσότερα η λήθη,μικρα κομμάτια μόνο είναι προσβάσιμα,ασύνδετα ως επί το πλείστον μεταξύ τους.Αναδύονται στη μνήμη μας τυχαία και συμπτωματικά,φευγαλέα,για να σβήσουν και παλι.Ετσι έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας.Κι αυτός ο τροπος σκέψης μας φαίνεται φυσικός όταν στρέφουμε το βλέμμα προς τους άλλους:στέκουν στάλήθεια εδώ και τώρα μπροστα στα μάτια μας,δεν είναι ουτε αλλου ούτε άλλοτε.Και πως αλλιώς να φανταστούμε τη σχέση τους με το παρελθόν,αν όχι με μορφές επισοδίων της μνήμης,των οποίων η πραγματικότητα έγκειται αποκλειστικά στο ότι συμβαίνουν τώρα;

Απο τη μέσα μας πλευρά,όμως η κατάσταση προβάλλει διαφορετική.μέσα μας δεν περιοριζόμαστε στοπαρόν μας, μπορούμε να εξαπλωθούμε απεριoριστα στο παρελθόνμας.Αυτό γίνεται μέσω των συναισθημάτων μας,αυτών που προσδιορίζουν ποιοι είμαστε και πως είναι να είμαστε αυτοί που είμαστε.Γιατί αυτά τα συναισθήματα δεν υπακούν στο χρόνο,δεν αναγνωρίζουντο χρόνο,δεν τον αποδέχονταιΟι χιλιάδες αλλαγές που έχουν σπρώξει προς τα εμπρός τονχρόνο είναι φευγαλέες και ψεύτικες σαν όνειρο,είναι απατηλές σαν όνειρο,αντις συγκρίνει κανείς μ'αυτήν τηνάχρονη παρουσία των συναισθημάτων.Και δεν απλωνόμαστε μόνο στο χρόνο.Απλωνόμαστε και στο χώροπολύ περισσότερο απ'όσο φτάνει το μάτι μας.Κάθε φορά που φεύγουμε απο ένα μέρος,αφήνουμε πίσω μας κάτι απο τον εαυτόμας..μένουμε εκεί κι ασ φεύγουμε.Και υπάρχουν πράγματα δικά μας,μέσα μας,που δεν μπορούμε να τα ξαναβρούμε παρά μόνο πηγαίνοντας σ'εκείνο το συγκεκριμένο μέρος.Ταξιδεύοντας προς εμάς τους ίδιους,πηγαίνοντας προς τον εαυτό μας όταν ο μονότονος χτύπος των τροχών στις ράγες μας μεταφέρει σ'έναν τόπο όπου περάσαμε ένα κομάτι της ζωής μας-όσο μικρό κι αν ήταν αυτό.Κι όταν πατάμε για δεύτερη φορά το πόδι μας στην αποβάθρα του ξένοου σταθμου,όταν μυρίζουμε τις μυρωδιές εκείου μόνο του τόπου,τότε δεν έχουμε φτάσει μόνο σ'εκείνο το μακρινό μέρος,αλλά και στα βάθη του εσωτερικού μας κόσμου,σε κάποια ίσως μακρινή κι απόμερη γωνιά του του εαυτού μας,που όταν είμαστε αλλού μένει σκοτεινή κι aoρατη.Αν ήταν αλλιώς,δε θα ερχόμασταν σε μια στιγμη μαγική,σε μια στιγμή αθόrυβα δραματική,όταν το τρένο σταματα μ'ένα τελευταίο τίναγμα και μένει ακίνητο.Είναι έτσι όμως.Επειδή,πατώντας το πόδι μας στην αγνωσtη και γνωστή μαζί αποβάθρα,είναι σαν να ξαναπιάνουμε μια ζωή που διακόψαμε κι εγκαταλείψαμε.Τι μπορεί να είναι πιο συνταρακτικό απο την συνέχιση μιας ζωής που διακόπηκε;Μιας ζωής μ'όλες τις υποσχέσεις της;

Είναι λάθος,μια απερίσκεπτη πράξη βίας,όταν δυγκεντρωνόμαστε στο Εδώ και στο Τώρα πεπεισμένοι ότι έτσι κρατάμε το ουσιώδες.Αξία θα είχε αν μπορούσαμε να περιφερόμαστε σίγουροι και χαλαροί,με το ανάλογο χιούμορ και την ανάλογη μελαγχολία,στο χρονικά απλόχωρο τοπίο του εαυτού μας,του εσωτερικού κόσμου που είμαστε εμείς.Γιατί λυπόμαστε τους ανθρώπους που δεν μπορούν να ταξιδέψουν;Επειδή,μην έχοντας τα περιθώρια να απλωθούν απ'έξω τους,δεν απλώνονται ούτε μέσα τους,δεν μπορούν να πολλαπλασιαστούν.Κι έτσι,δεν έχουν τηνδυνατότητα να επιχειρήσουν μεγάλες περιηγήσεις στον εσωτερικό τους κόσμο για να ανακαλύψουν ποιοι θα μπορούσαν να είχαν γίνει...

Απο το βιβλίο τουΠΑΣΚΑΛ ΜΕΡΣΙΕ 'Το νυχτερινό τρένο για την Λισσαβόνα''

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

χρώματα και μουσικές απο τηνΔήμητρα Γαλανη-Κων.Βήτα

Ναι είναι μια όμορφη φθινοπωρινή μέρα, την ξεκινώ με ένα ταξιδιάρικο τραγούδι..
το μοιράζομαι με όσους απολαμβάνουν τα χρώματα και τις μουσικές και μοιράζονται τις σκέψεις τους


Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Θυμός..αλαφιασμενο,άγρυπνο και πεινασμένο αρπακτικό....



Οταν οι άλλοι μας αναγκάζουν να θυμώσουμε μαζί τους,να αγανακτήσουμε με το θράσος τους, την αδικία, την αδιαφορία τους..τότε μας εξουσιάζουν,τρυπώνουν μέσα μας και μας τρώνε την ψυχή..θυμώνουμε,επειδη ο θυμός βράζει μόνο μέσα μας.
Ενώ ο πραγματικός υπαίτιος μένει ανέγγιχτος απο την καταστροφική δύναμη αυτού του συναισθήματος ,θύματα του οποιου,είμαστε μόνοεμείς.
Στηνέρημη εσωτερική σκηνή της σκέψης μας,βυθισμένοι στο σκληρό φως της βουβής οργής,ανεβάζουμε ένα δράμα με σκιώδεις μορφές και σκιώδη λόγια
τα οποια απευθύνουμε σε σκιώδεις εχθρους,μη μπορωνταςνα νικήσουμε τηνανίσχυρη λύσσα,που τη νοιώθουμε σαν παγωμένη φωτια να μας τρώει τα σωθικά.
Και όσο μεγαλύτερη είναι η απελπισία μας τόσο πιο άγρια χορεύουν οι δηλητηριωδεις σκιές που μας καταδιώκουν ως τις πιο σκοτεινές κατακόμβες των ονείρων μας
Ομως ο πιο φαρμακερός θυμός ειναι ο βουβός θυμός κατα του εαυτού μας.γιατί οι αλλοι ουσιαστικά δεν μας κάνουν τιποτα περισσότερο από όσα εμείς τους επιτρέπουμε


Απόψε είμαι πολύ αρνητικά φορτισμένη,και όσο κι αν προσπαθώ να κάνω


''δημιουργική χρήση των αρνητικών συναισθημάτων μου'' ¦(Πυθαγόρας)


Δεν μου βγαίνει.


Αυριο όμως έιναι μια άλλη μέρα και πιστεύω να αποφορτιστώ και να δω τα τα πράγματα με την θετική τους όψη..ευελπιστώ τουλάχιστον.....

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Ατενίζοντας το βαθύ μπλέ....

Αλλη μια μέρα...
χωρίς εσένα ....
μ'εσένα.

Εναλάσσονται οι σκιές με φως
Το άδειασμα του φεγγαριού..
με της νέας σελήνης το γέμισμα
Το λυκόφως με την χαραυγή..
δίχως σημείο επαφής...

Κι όμως...
ατενίζοντας το βαθύ μπλέ,
βρίσκεις..το αστραφτερό του ήλιου
με τον ατέρμονο ορίζοντα της θάλασσας
νομίζεις....ναι....
Μικρές εκρήξεις...παιχνιδίσματα...λικνίσματα ερωτικά..
μύριες πυγολαμπίδες,
με λάμψεις διαμαντένιες....στον αφρό,
Σε μια γραμμή απείρου
Δηλώνουν..το αδύνατο δυνατό..

Ο ήλιος ακουμπά τη θάλασσα
και χύνεται μέσα της...
και κεντά σημάδια με χάδια αργαδυνά...

Ερωτικήσυνεύρεση...
Μαγείας αντάμωμα..
αέναα ανεξίτηλη!!!!!

Γιατί όχι... εμείς!!!!!!!!!