Επετειακά μεθεόρτια..

Σαν λαός έχουμε και ψυχή και δύναμη και γεννετική πάστα αυτοσεβασμού,υπεράσπισης των αξιών,των ιδεών ,της παράδοσης και της ελληνικότητάς μας.

Στοιχεία που πρέπει να τα περνάμε,με την γνώση της ιστορίας μας στα παιδιά μας.Και για τα παιδιά μας Ιστορία ,είναι αυτό που τους λέμε εμείς ,αυτό που βλέπουν μέσα απο τα δικά μας μάτια και αυτο που τους προσφέρεται μέσα απο τα σχολεία.Απο τους δασκάλους και ακόμη πιο πέρα απο αυτους πουαποφασίζουν και συγγραφούν την ιστορία.

Γνώση κατάφορα ελλειπής,κάποιες φορές αποπροσανοτολιστική και αδιάφορη με τον τρόπο που διδάσκεται.Σαν κρύο πιάτο,και βρώσιμον κατ'ανάγκην.Σερβιρισμένο ψυχρά ετσι για να περνάμε απο τη σειρά μας.Γιατι κάποιοι θέλουν να μετατρέψουν εμάς και τα παιδιά μας,σε παγκοσμιοποιημένα φυτά,άβουλα πλάσματα.Χωρίς ιστορική ταυτότητα και εεθνική συνείδηση,χωρίς μνήμη.Αδιάφορους για το γίγνεσθαι και το τι μέλει γενέσθαι.Ακόμη και χωρίς γλώσσα εάν είναι δυνατόν.Προσπαθούν να το καταφέρουν και αυτό.Μια γλώσσα πανέμορφη,απίστευτα ευρηματική και πλούσια.Που την αφουγκράζονται,την αναγνωρίζουν,την διδάσκουν και την αναγνωρίζουν παγκοσμίως.Τουλάχιστον στους κύκλους της διανόησης και της επιστήμης.Να την συρικνώνουν.Να προσπαθούν αμερικανιστί τω τρόπω,να αποτρέψουν τα παιδιά μας να σκέφτονται,να συζητούν,χρησιμοποιώντας στην καθημερινότητά τους,όχι ελληνική γραφή,αλλα την λεγόμενη greeklish''Θου φύλαττε τω στόματί μου''

Παρ'όλα αυτά πιστεύω ότι κανένας δεν κατάφερε και ούτε θα καταφέρει να μας απαλοτριώσει και να μας ευνουχίσει, αφαιρώντας τις ιστορικές μνήμες,παραδόσεις και την ύπαρξή μας σαν λαό.Γιατί το έχουμε στο γονίδιό μας,να αντιστεκόμαστε και να παλεύουμε για τα πιστεύω μας και τα θέλω μας.

Και ναι πιστεύω στους νέους μας,γιατί έχουν την ορμή,την θέληση,την αισιοδοξία και την ικανότητα να κάνουν πράξη τα όνειρά τους κόντρα στους χαλεπούς καιρους που διανύουμε.Αρκεί και εμείς οι γονεις,οι δάσκαλοι και οι ολίγοι κοσμοκράτορες πανω απ'αυτους ,να τους αφήσουμε να έχουν ανοιχτούς ορίζοντες.

''Γιατί μόνον εμείς(οι Ελληνες) αντίθετα απο τους βαρβάρους

δεν μετρούμε ποτέ το πλήθος του εχθρού στην μάχη'' Αισχύλος..

Τα πάθη της βροχής....

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσυ..

Κική Δημουλά (Τα πάθη της βροχής)

Βρόχινες ...υγρές...σκέψεις..

Xάραξα το παραθυρόφυλλο μια ιδέα,

αφήνω να με κουρσέψει..

το άρωμα της νοτισμένης γης

και το φως του αχνού..υγρού φεγγαριού.

Μια πυγολαμπίδα μικρή

-η καύτρα του απαγορευμένου-

φτεροκοπάει στα δάχτυλά μου.

Απόψε δεν ξέρω τι να πω

δεν έχω λόγια

με τρομάζει αυτό..

λες να ξέχασα να μιλώ..

Απόψε ας δοκιμάσω κάτι άλλο.

Ας μιλήσει η νύχτα

κι αυτό το χλωμό φεγγάρι..

που λες και συνωμοτεί

πίσω απ'τις φυλλωσιές...

πάνω απ'τις στέγες..

Απόψε τίποτε ασ μη πω..

Ακούω...

Λυρικές κινήσεις της ψυχής..κυματισμοι του λόγου..αναπηδήματα της ονειροπόλησης..σκοτεινοί κρυφοί διαλογισμοί..ανάγκη..;

Το μαχαίρι ....


Οπως αργεί το ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι,
έτσι αργουν οι λέξεις ν'ακονιστουν σε λόγο.

Στο μεταξύ..
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς μην ξιπαστείς
απ'τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.


Φρόντισε ....


Φρόντισε οι στίχοι σου να σπονδυλωθούν
με τις αρθρώσεις των σκληρών των συγκεκριμένων λέξεων.
Πάσχισε να'ναι προεκτάσεις τις πραγματικότητας
όπως κάθε δάχτυλο είναι μια προέκταση στο δεξί σου χέρι.
Ετσι μονάχα θα μπορέσουν σαν την παλάμη του γιατρού
να συνεφέρουν με χαστούκια όσους λιποθύμισαν
μπροστά στα άδεια πρόσωπά τους...

Αρης Αλεξάνδρου απο τη συλλογή''Ευθύτης οδών''

Αγαπημένος μου και ανάγκη αποψινή......

Αφιερωμένο ....

Στο γιο μου...

που είναι φαντάρος στον Εβρο

και απόψε είναι'' με σκοινάκια'',

κάπου στα βουνά της Θράκης.

Mε πολλή αγάπη!!!!!!!!!

///////////....μείνανε ...