Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Ψυχής...περιηγήσεις...


AMPLIDAO ΙΝTERIOR.ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΠΛΟΧΩΡΙΑ..


Ζούμε εδώ και τώρα.Ολα όσα υπήρξαν πριν ή σε άλλο τόπο είναι παρελθόν.Τα έχει καταπιεί τα περισσότερα η λήθη,μικρα κομμάτια μόνο είναι προσβάσιμα,ασύνδετα ως επί το πλείστον μεταξύ τους.Αναδύονται στη μνήμη μας τυχαία και συμπτωματικά,φευγαλέα,για να σβήσουν και παλι.Ετσι έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας.Κι αυτός ο τροπος σκέψης μας φαίνεται φυσικός όταν στρέφουμε το βλέμμα προς τους άλλους:στέκουν στάλήθεια εδώ και τώρα μπροστα στα μάτια μας,δεν είναι ουτε αλλου ούτε άλλοτε.Και πως αλλιώς να φανταστούμε τη σχέση τους με το παρελθόν,αν όχι με μορφές επισοδίων της μνήμης,των οποίων η πραγματικότητα έγκειται αποκλειστικά στο ότι συμβαίνουν τώρα;

Απο τη μέσα μας πλευρά,όμως η κατάσταση προβάλλει διαφορετική.μέσα μας δεν περιοριζόμαστε στοπαρόν μας, μπορούμε να εξαπλωθούμε απεριoριστα στο παρελθόνμας.Αυτό γίνεται μέσω των συναισθημάτων μας,αυτών που προσδιορίζουν ποιοι είμαστε και πως είναι να είμαστε αυτοί που είμαστε.Γιατί αυτά τα συναισθήματα δεν υπακούν στο χρόνο,δεν αναγνωρίζουντο χρόνο,δεν τον αποδέχονταιΟι χιλιάδες αλλαγές που έχουν σπρώξει προς τα εμπρός τονχρόνο είναι φευγαλέες και ψεύτικες σαν όνειρο,είναι απατηλές σαν όνειρο,αντις συγκρίνει κανείς μ'αυτήν τηνάχρονη παρουσία των συναισθημάτων.Και δεν απλωνόμαστε μόνο στο χρόνο.Απλωνόμαστε και στο χώροπολύ περισσότερο απ'όσο φτάνει το μάτι μας.Κάθε φορά που φεύγουμε απο ένα μέρος,αφήνουμε πίσω μας κάτι απο τον εαυτόμας..μένουμε εκεί κι ασ φεύγουμε.Και υπάρχουν πράγματα δικά μας,μέσα μας,που δεν μπορούμε να τα ξαναβρούμε παρά μόνο πηγαίνοντας σ'εκείνο το συγκεκριμένο μέρος.Ταξιδεύοντας προς εμάς τους ίδιους,πηγαίνοντας προς τον εαυτό μας όταν ο μονότονος χτύπος των τροχών στις ράγες μας μεταφέρει σ'έναν τόπο όπου περάσαμε ένα κομάτι της ζωής μας-όσο μικρό κι αν ήταν αυτό.Κι όταν πατάμε για δεύτερη φορά το πόδι μας στην αποβάθρα του ξένοου σταθμου,όταν μυρίζουμε τις μυρωδιές εκείου μόνο του τόπου,τότε δεν έχουμε φτάσει μόνο σ'εκείνο το μακρινό μέρος,αλλά και στα βάθη του εσωτερικού μας κόσμου,σε κάποια ίσως μακρινή κι απόμερη γωνιά του του εαυτού μας,που όταν είμαστε αλλού μένει σκοτεινή κι aoρατη.Αν ήταν αλλιώς,δε θα ερχόμασταν σε μια στιγμη μαγική,σε μια στιγμή αθόrυβα δραματική,όταν το τρένο σταματα μ'ένα τελευταίο τίναγμα και μένει ακίνητο.Είναι έτσι όμως.Επειδή,πατώντας το πόδι μας στην αγνωσtη και γνωστή μαζί αποβάθρα,είναι σαν να ξαναπιάνουμε μια ζωή που διακόψαμε κι εγκαταλείψαμε.Τι μπορεί να είναι πιο συνταρακτικό απο την συνέχιση μιας ζωής που διακόπηκε;Μιας ζωής μ'όλες τις υποσχέσεις της;

Είναι λάθος,μια απερίσκεπτη πράξη βίας,όταν δυγκεντρωνόμαστε στο Εδώ και στο Τώρα πεπεισμένοι ότι έτσι κρατάμε το ουσιώδες.Αξία θα είχε αν μπορούσαμε να περιφερόμαστε σίγουροι και χαλαροί,με το ανάλογο χιούμορ και την ανάλογη μελαγχολία,στο χρονικά απλόχωρο τοπίο του εαυτού μας,του εσωτερικού κόσμου που είμαστε εμείς.Γιατί λυπόμαστε τους ανθρώπους που δεν μπορούν να ταξιδέψουν;Επειδή,μην έχοντας τα περιθώρια να απλωθούν απ'έξω τους,δεν απλώνονται ούτε μέσα τους,δεν μπορούν να πολλαπλασιαστούν.Κι έτσι,δεν έχουν τηνδυνατότητα να επιχειρήσουν μεγάλες περιηγήσεις στον εσωτερικό τους κόσμο για να ανακαλύψουν ποιοι θα μπορούσαν να είχαν γίνει...

Απο το βιβλίο τουΠΑΣΚΑΛ ΜΕΡΣΙΕ 'Το νυχτερινό τρένο για την Λισσαβόνα''

5 σχόλια:

Magia da Inês είπε...

Olá!
Conheci seu cantinho e é tudo de bom!
Muito criativo e lindo.
Amei mesmo!
Espero você em:
magiadaines.blogspot.com
Um ótimo fim de semana!
Beijinhos carinhosos.
Itabira - Brasil

ΓΙΑΝΝΑ είπε...

Με το κειμενο που διαλεξες καταλαβαινω πως η ευαισθησια σου περισσευει.Μια διαρκης αναζητηση του νου και της ψυχης που επιθυμει να γαληνευσει και να κουρνιασει μεσα στο ειναι της.Βλεπω να ταξιδευεις μακρια.Χανεσαι σε σκεψεις και επιθυμιες ανομολογητες.Θελεις να παρεις και να δωσεις,να αγαπηθεις χωρις καμμια προσποιηση.Δεν ξερω αν κανω λαθος,αλλα με καθε σου κειμενο η εικονα αποκαλυπτεσαι σαν παιδι.

Ανώνυμος είπε...

Κάθε βουτιά προς τα μέσα διευρύνει την αντίληψη μας για τον κόσμο έξω, παρατηρούμε με άλλη ματιά... αφουγκραζόμαστε... και το ταξίδι συνεχίζεται σε άλλες αποβάθρες και λιμάνια... δεν υπάρχει τέλος... μόνο η αρχή του πρώτου βήματος...

Φιλί

ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είπε...

Γλυκεία μου Γιαννα,δεν είναι τυχαίο που βρεθήκαμε!Μια διαρκης αναζήτηση τουνου και της ψυχής!!..Οταν καταφέρουμε να καταδυθούμε στα πιο βαθια μας που λεει και ο φίλος μας ο οδοιπόρος,τότε η αναδυση θα είναι πανάκεια και οι παφλασμοί των κυμμάτων στην επιφάνεια δεν θα μας αγγίζουν τόσο ωστε να μας απαλοτριώνουν σαν ανθρωπους.

55fm είπε...

Είναι πολύ όμορφα εδώ!
Καλημέρα!Χαίρομαι πολύ, που σε βρήκα!