Σπονδη στην Πανσέληνο...

Θεά της νύχτας, σελήνη. Αναφορά των μύθων, της απορίας, της έκστασης, του ουρανού γλυκιά κόρη, ντροπαλή, πριγκίπισσα του εαυτής κίτρινου. Ολόσωμη κι απείθαρχη στα νοητικά φτερουγίσματα, υπάκουη κι ολόφωτη στα ψυχικά κελεύσματα, στην αγωνία της συνεύρεσης με ένα αόριστο, ηδύ συναίσθημα. Άστρο που αλαφιάζει τους ανθρώπους με την ομορφιά του κύκλου της, που στολίζει τις αμμουδιές αλλά και τους υπονόμους των βρώμικων μεγαλουπόλεων. Νύμφη του σύμπαντος, ολόδροση και ολόχαρη για τη σεμνότητα του απείρου. Λουλούδι στο χάος, του ήλιου και των ποιητών ερωμένη, σαλεύει τα λογικά, φουσκώνει το στήθος των αντρών και γυναικών, ανάβει τα πρόσωπα και τις καρδιές, σκορπίζει ελπίδες βυθοσκόπησης στα μύχια, αιφνιδιάζει τα ρολόγια και την «τακτοποίηση».
Τρέμουλα γεννάει, τη μυθική μνήμη ανασαλεύει, τους δισταγμούς αφανίζει. Συντρόφισσα και παρηγοριά στον αρχέγονο τρόμο, στους πρώτους κυματισμούς του νου, στη λαχτάρα για προσδιορισμό μέσα σε ένα σπαραχτικό ονειροδρόμιο του μηδέν.
Η γη χαίρεται τους καρπούς της, κρυφογελάει με τον οργασμό του χώματος, απολαμβάνει τη μυρωδιά του, το βασίλειο των ζώων χάνει τους βασιλείς του, οι ιεραρχίες τσακίζονται από την εξουσία της χλωμής θεάς. Για στιγμές λίγες το DNA της ανθρωπότητας σαστίζει. Το αύριο ανήκει στους ρασιοναλιστές. Τα όρια της αξιοπρέπειας διευρύνονται. Η αξιοπρέπεια μετουσιώνεται σε ίλιγγο, σε θαυμασμό για κείνο το αλλόκοτο άστρο που θρυμματίζει το γεγονός, που πυρπολεί την αλλοφροσύνη, που αυθαιρετεί στην πρόκληση κι εκδήλωση της συγκίνησης.
Σελήνη. Του έρωτα μητέρα, παμφανόωσα την τρυφερότητα της έφηβης ανάτασης, της ανθρώπινης μοίρας. Του ωκεανού συμπαραστάτιδα, σκέπη των φτωχών και των αλλοπαρμένων, των ανήσυχων και των απελπισμένων. Θαλπωρή του πόνου και του αδιέξοδου, ελεγεία του πάθους, φόρμιγξ αιθέρια, του διαστήματος αίγλη και κόσμημα.
Των μωρών «παραμάνα», θωπεύουσα τα πρώτα τους σκιρτήματα, των μοναχικών οδοιπόρων οδηγός και σύντροφος.
Σελήνη της φρενίτιδας αλλά και της περισυλλογής, καθρέφτης της μικρότητάς μας και της άγνοιάς μας της Απειρικής.
Ατενίζουσα απόψε – είκοσι πέντε χρόνια από τότε που τη «μίασαν» ο Άρμστρονγκ και η παρέα του της «επιστήμης» - τη θλίψη και την ταπείνωση του ανθρώπινου γένους, πιθανόν να σκέφτεται την χαρίεσσαν γυνή που λοιδόρησε τον Θαλή, όταν ο σοφός άντρας σκόνταψε παρατηρώντας τα αστέρια. Αλλά και η γυναίκα και ο Θαλής είχαν δίκιο.
Η σελήνη θα παραμείνει εκεί και σε κάθε της «πλήρωμα» θα ομορφαίνει την ασχήμια μας. Θα μας αναστατώνει για λίγες ώρες, τόσες ώστε να παρέλκεται η φρίκη και να παραμένει το θαύμα και η απορία της Ύπαρξης.
Γιώργος Σταματόπουλος

(Ο Γιώργος Σταματόπουλος εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Ελευθεροτυπία.

Η πρώτη μου επαφή μαζίτου ειναι μέσα από το βιβλίο του "Η φωνή" Δώρο της φίλης Ιωαννας!

που όσο το διαβάζω με συναρπάζει περισσότερο!!)

το κείμενο είναι απο εδω

Μ'ένα φεγγάρι ολόγιομο

άρχοντα..αστρόφωτου ουρανού

και διαστολέα μέθης...

οφθαλμών και ονείρων..

Σας υποδέχομαι..

Σαν αστρολάβος..νύχτας πανσέληνης

με απόηχο καλοκαιριού...